Wie döt mij wat vandage!

- Dag 94: 3,5uur extensief duur -
De trainingsklassieker in Sleen van afgelopen zaterdag was de ultieme testcase. De crêpe tussen de poffertjes in 't Loo en de grote pannekoek die Ster van Zwolle heet.

Ik mocht starten van de arts. 'Maar niet forceren.' Wat moest ik daar nou mee? Starten = forceren. Anyway, starten dus. Ik zag wel tegen de koers op. Zou ik halverwege mijn antibioticakuur al meer zuurstof kunnen krijgen? En was ik bestand tegen de afstand (ruim 100km), het sterke deelnemersveld en de smalle weggetjes? En wat als ik weer de slag zou missen, kon ik me dan dit maal wel blijven motiveren?

Ik dacht terug aan de woorden van fietsmaat Sander afgelopen zondag. "Je hebt het aangedurft een uitdaging met jezelf aan te gaan. Vergeet niet er van te genieten!" Tuulk, genieten! En dat op een ronde tussen Sleen en Erm. Daar waar Daniël Lohues zo genoot op de fietse. Mocht ik het zwaar krijgen, dan moest Daniël mij er maar door heen slepen.

Ik trap de fietse deur 't buulzand hen, op 'n zandpad tussen Slien en Erm.

De koers was even lastig als simpel. Vlak na start/finish een brede weg met de wind in de rug, gevolgd door louter smalle weggetjes met de wind van op zij. Vanaf de start werd er op de brede weg 2 kilometer lang geschreeuwd, geduwd en voluit gekoerst voor een goede uitgangspositie in de bocht naar het eerste smalle weggetje toe. Ik was er op voorbereid, maar het overtrof mijn voorstellingen. Wat een geweldige strijd, elke ronde weer. Na de bewuste bocht zaten de eerste 10 man uit de wind in de waaier. Voor alles wat daar achter hing gold ieder voor zich, God voor ons allen. Klassiekerwielrennen in optima forma. Ik wist me er goed tussen te drukken. Na 20 kilometer viel de eerste grote slag. Zo'n 40 man bleef over. Yes, ik zat er bij, en neuriede stiekem:

Want achter op 't veld daor mag 'k graag wezen.
Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage!

Foto: Rudie Ottens (XB met rode handschoenen)

Zestig kilometer later zat ik nog steeds in het eerste peloton. Soms brutaal meedraaiend in de eerste waaier, soms op het kantje, maar nooit echt in problemen. De groep was uitgedund tot een man of 30. Ik keek om mij heen en zag vooral veel renners die je gerust semi-profs mag noemen. Jongens van de grote landelijke ploegen. Gaaf, hier heb ik het voor gedaan!

A'k hier zo fietse en 't weijt nie slim dan giet 't haost vanzolf.
Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage!


"Hé 53! Opletten! Benen even stilhouden als je wil dat ik overneem!" Ik schrok op en keek in het gezicht van een renner van Vacansoleil. "Sorry, is allemaal nieuw voor mij bij de elite!", riep ik terug. De jongen lachte en we maakten een kort praatje. Een 33-jarige debutant. Hij vond het mooi en begon me tips te geven. "Iets ruimer die bocht door als je op kop ligt!".

 
Want ik wul aal wieder, ik wul alles zien.
Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage!

Op een onverwacht moment viel de definitieve slag. Dertien man reed weg op 15km voor de meet. Ik had eigenlijk nog wel wat over en zette op 12km de achtervolging in. Nu kon er niks meer gebeuren, uitrijden was een zekerheidje. Snel sloeg ik een gat van een paar honderd meter, maar het lukte net niet om in het zog van de laatste volgauto te komen. Ik kwam op het smalle stuk met tegenwind. Alleen rijden was hier kansloos. Ik schakelde een paar tandjes terug en na een solo van 4km viel ik terug in het tweede groepje. Nóg waren de benen goed. Met 3km voor de boeg een nieuwe demarrage. Ik kreeg 1 man mee, en we hielden onze voorsprong tot de finish.

'k Heb de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen.
Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage!

De eind balans: een 15e stek tijdens de generale repetitie, geen last van de luchtwegen, en een definitief startbewijs voor de Ster. Hier heb ik me 3 maanden lang in weer en wind de blubber voor getraind. De uitdaging is geslaagd. Ik ga genieten zaterdag!
 
'k Soll wel zeggen ja het mag wel zo.