De wilde zwijnen in het bos schrokken op. "ia-ia-ia!" Keffende vossen, burlende herten en het mitrailleurgeratel van soldaten, ze waren wel wat geluiden gewend. Maar een ezel in het bos? "IA-IA-IA, huuuuughhhh!!!"
Ik heb eigenlijk nooit last van ademnood. Longen als een paard, zo zei de sportarts. Maar dan wel een knol met astma. Want wat had ik het benauwd tijdens de intervaltraining op de Veluwe. Drie minuten op 90%, gevolgd door 30 seconden volle bak. Al na een minuut verplaatste ik mijn handen vanuit de beugels naar de schakelhandels. Meer lucht! Na 2 minuten begon de ezel-imitatie, en even later kwamen er kleine belletjes vocht door mijn keel naar boven. Na 3 minuten was het alsof ik door een plastic zakje ademde. Dit is flauwekul, bestaat niet dat ik zuurstoftekort heb, niet toegeven, doorgaan! Alleen die halve minuut voluit nog! "Huuuughh!!!" De laatste 10 seconden haalde ik helemaal geen adem meer. Op seconde nul kwam ik onmiddelijk overeind en maakte me zo breed mogelijk. Ik proefde bloed. Dit was echt niet goed. Zit ik verkeerd op de fiets? Accute astma? Heeft het er iets mee te maken dat ik al twee maanden lang hoest?
"Hoesten zeg je, hè." De huisarts zette haar stethoscoop op. Haal maar eens diep adem. "Dat klinkt niet goed", zei ze na één keer zuchten al. "Dát klinkt niet goed", beantwoorde ik haar. "Verwaarloosde bronchitus", was het razendsnelle oordeel. "Door vocht in de longblaasjes kan je bloed minder zuurstof krijgen. Vandaar het slijm en de kortademigheid. Als je nu niet was gekomen was het een longontsteking geworden." Oei, dat klonk ernstig! "Volgende week heb ik een wedstrijd waar ik drie maanden hard voor getraind heb!" "Ja, dat zal wel, in de kou zeker. Het valt wel mee hoor, ik geef je een korte antibioticakuur speciaal voor sporters, en dan moet het snel opknappen."
Fijn. Het is duidelijk waarom ik zuurstoftekort had, én het is te verhelpen. Gelukkig maar, want een ezel in de Ster is ook geen porem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten