Ik zal een jaar of 9 geweest zijn toen ik na veel zeuren mijn eerste Thialf-abonnement kreeg. Uit school spurte ik op de fiets naar de baan, met de gekoesterde jaarkaart aan een schoenveter om mijn nek geknoopt. Hele middagen bivakkeerde ik samen met mijn schaatsvriendjes in de lokale ijstempel. De stoere jongens hadden 'ijshockies', de snelle hadden noren, ik had houtjes.
We klommen stiekum op de Zamboni of haalden een zijdeur van het slot om andere vriendjes binnen te laten. We zaten net zo lang op de bochtenbeveiliging tot dat we ijsmeester Jan de Jonge de tribune omhoog zagen stuiven, het juryhokje in. We stopten onze vingers in de oren en wachten tot hij met zijn ongeëvenaarde diepdonkere basstem ons er door de intercom van af brulde. We pikten zakjes mosterd uit het restaurant en smeerden die aan de deurkrukken, en soms schaatsten we een paar rondjes. Het leukst was de woensdagmiddag, want dan kreeg ik 1 gulden 50 mee om iets lekkers te kopen.
Van de een op de andere dag werd alles anders. Thialf kreeg nieuw ijs. Zo goed en lekker was het nog nooit geweest. Dit wonderijs overtrof al het voorgaande bevroren vocht by far. Voor precies 1,50 verkrijgbaar in de kleuren röntgenrood, chemisch groen en tsjenobylblauw. In grote glazen bakken met een draaiende schroef er in stond het op de toonbank van het restaurant. En hoe lekker!
Maar hoe moest je dit nu eten, of euh.. drinken? De ijskruimels pasten niet door het het bijgeleverde rietje, zodat de eerste 5 teugen heerlijk waren, maar je daarna alleen nog kleur- en smaakloos ijs over hield. En als je het met een lepel at moest je heel kleine schepjes nemen, anders deed de kou pijn aan je tanden en gehemelte. Maar dit zalige spul was natuurlijk veel te lekker voor kleine hapjes. Het kon ons niet schelen. Lebberen, lurken, slurpen en slobberen, het gleed in no time door de keel. Thuis probeerde ik het na te maken. Limonade in een plastic zakje in de vriezer, elk half uur even kneden. Best aardig, maar nooit werd het zo lekker als het one and only schaafselijs in Thialf.
Tot vandaag... Echt waar, ik heb ein-de-lijk het geheime recept ontdekt! Men neme een bidon zoete ranja en duurtraining van 2 uur bij een temperatuur van -3 graden. Vervolgens trekke men kort achter elkaar 10 felle staande sprints. Tot besluit nog een uurtje rustige duur. Pak de bidon, schud nog eenmaal et voila... ouderwetse Slush Puppie! Het blijft nog een paar dagen vriezen, u weet wat ik ga doen. Straight from the bottle of toch maar een rietje mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten