Gesperrt

-Dag 54: 2uur extensief interval en 1,5uur core stability/krachttraining-
In de polder tussen Hattem en de IJssel kwam ik ze opeens tegen. Vers ingegraven houten palen langs de kant van de weg. Met wit geschilderde bovenkanten priemden ze aan weerzijden een meter of 2 de lucht in. Om de 40 meter een nieuwe antenne in het lege landschap.

Wat had dit te betekenen? Had de gemeente Hattem vlak voor de jaarwisseling ontdekt dat haar subsidiepotje voor contrasterende plattelandskunst nog niet helemaal leeg was, en daarom snel een veelbelovende jonge kunstenaar aan het werk gezet? Of vieren de bewoners van de 8 boerderijen in deze polder komend weekend hun dorpsfeest en komen er nog kleurige borden en lampionnen aan te hangen?

Ook leken ze wel op de palen die je op bergpassen vaak langs van de weg ziet. Als markering, zodat auto's niet het ravijn in duikelen als er een meter sneeuw ligt. Ik dacht toch dat Erwin Kroll lente-achtige temperaturen in het vooruitzicht had gesteld?

Natuurlijk ging hier niet om sneeuw, maar om overstromingsgevaar. Als pré-ramptoerist trapte ik verder. Ik zag een boer een extra laag plastic over zijn kuilgras aanbrengen. De buurman bracht zijn landbouwmachines in veiligheid. Bij een brug wat verderop stuitte ik op een heuse wegversperring. Met linten, hekken, gebodsborden en zandzakken was overduidelijk gemaakt dat vanaf daar de kans op waterfietsen niet onrealistisch zou zijn. Het water klotste tegen de onderkant van de brug. Aan de overzijde was de polder al ondergelopen. De weg stak er als een soort strekdam tussen door. Nu werd het leuk!

Ik ging de brug over en vervolgde de weg. Her en der stroomde het water er over heen. Hoe verder ik kwam, hoe meer water en des te dichter het richting mijn assen kwam. Plotseling slipte mijn achterwiel. Ik probeerde te corrigeren, maar ook mijn voorwiel gleed mee richting de sloot. IJs! Er was een grote plaat ijs op de weg gespoeld en ik reed er dwars overheen. Snel klikte ik uit de pedalen en bracht mijn voeten naar het ijs. Fraaie boeggolven verschenen achter mijn voeten. Ik gleed mezelf tot stilstand en stond tot mijn enkels in het water. Gatverdamme... het was 2 graden en ik was nog maar met de warming up bezig. Elk moment verwachte ik de ijskoude, natte traktatie tussen mijn tenen. Het bleef uit. Natuurlijk, ik had broodzakken om mijn voeten gedaan! Niet tegen het water, maar tegen de kou. Geniaal. Zandzakken en broodzakken, daar win je de oorlog wel mee.