Reed ik zaterdag in Sleen toch zomaar samen met een mede-spuiter over de finishlijn! Wat grappig! Bij een demarrage op 3 kilometer van de meet kreeg ik één renner mee. Op het moment dat hij overnam zag ik het pas: hij koerst voor Team Type 1! Daar had ik wel van gehoord. Een professionele wielerploeg uit Amerika waar meerdere renners met diabetes type 1 voor rijden. De boodschap van Team Type 1 is (ik citeer) "om medediabeten de inspiratie en hoop te geven dat zij hun dromen waar kunnen maken wanneer zij hun diabetes goed onder controle hebben." Klinkt net iets té glibberig Amerikaans, maar een geweldig goed project is het natuurlijk wel. Ik wist dat er Nederlandse jongen, Martijn Verschoor, voor de ploeg reed. Dit zou hem vast zijn!
In volle inspanning riep ik naar mijn medevluchter: "Ben jij Martijn?!" "Nee-hee!" Riep hij al hijgend terug. "Ben je diabeet?!", riep ik. De renner keek me verbaasd aan. Met wat voor idioot had hij nou het avontuur gekozen? Ging die gek een diepte-interview houden op 2 kilometer voor de streep? We lieten het gesprek voor wat het was. De beurten van mijn metgezel waren maar kort, het beste was er wel af. Ik gebaarde dat hij wel bij mij in het wiel mocht blijven. Spuiters onder elkaar, die flik je niet.
Dacht ik. Mooi wel dus. Vlak voor de streep kwam mijn vluchtmakker uit het wiel en met een kort sprintje passeerde hij me. Daar was ik niet op verdacht. Moest dat nou, voor een 14e stek? De coureur had zelf ook wel in de gaten dat zijn actie geen schoonheidprijs verdiende. Hij stak direct zijn hand naar me uit. No hard feelings for me, al had ik weer wat bijgeleerd. We raakten aan de praat. Olaf Kerkhof bleek inderdaad een mede-spuiter te zijn, en nog een heel leuke gast ook. Hij rijdt ook met een insulinepomp en ik vertelde hem over mijn Ster-project. "Misschien is Team Type 1 ook wel iets voor jou", opperde Olaf. "Hoe oud ben je eigenlijk?" "Ehhh.. laat maar", lachte ik hem toe.
Gisteren mailde Martijn me, ook hij had over mijn blog gehoord. Cool, Olaf, Martijn en Xandrijn, de Mannen van Suiker. Ik hoop de jongens dit jaar nog eens tegen te komen in de koers. En mochten we samen in de aanval zijn en één van hen wil niet overnemen, dan weet ik hoe ik ze kan pakken. Ik schakel mijn eigen insulinepomp uit en pak de afstandbediening. Die dingen hebben vast allemaal dezelfde frequentie.
"Piep-piep, klik! En nu overnemen, anders geef ik je een shot insuline!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten