dinsdag 21 december 2010

Mietjes

-Dag 32: 40km schaatsen natuurijs, 2u extensief duur weg-
"Rijkswaterstaat waarschuwt het wegverkeer in het hele land hun snelheid aan te passen aan de omstandigheden. Veel wegen lijken sneeuwvrij, maar kunnen nog steeds verraderlijk glad zijn."

Rijkswaterstaat... mietjes!

maandag 20 december 2010

Doerebouten

-Dag 31: 1uur schaatsen en 2uur extensief duur ATB-
Als diabeet lijk je wel een wijf. Was het verhaal hieronder nog in mineur, inmiddels is de situatie 180 graden gekeerd. Ik ben namelijk best een beetje blij. Of noem het maar gerust gelukkig. Lyrisch en euforisch mag ook. Wat een paar graden vorst al niet kan doen.

Het was schitterend, zondagochtendvroeg bij Belt Schutsloot. We waren bijna remi. Maagdelijk besneeuwd ijs lag lonkend op ons te wachten. Onder de witte deken bleek een prachtige egale ijsvloer verstopt. We verfraaiden het vlokkendek op Arembergergracht tot in Zwartsluis met V-vormige gravures. Links, rechts, links, rechts. Daarna doken we de rietlanden in. IJskristalletjes glinsterden in de ochtendzon op statige omhoog priemende doerebouten. U weet wel, van die dikke rietstengels met zo’n sigaar er boven op. Ze zullen in goed ABN vast een keurige Nederlandse naam hebben, maar ik wil het niet weten. Als zoon van een rietdekker zijn het doerebouten, en dat moet maar mooi zo blijven.

Van een berk in schutkleur valt een klein pakketje sneeuw met zachte plof voor ons neer. Verder horen we niks. Totale stilte, alleen onderbroken door het krassen van onze ijzers. Dan schrikken we op. Ktsjiiiiing! Het ijs begint te werken. Kgggg….ptsjoeeeeng! De krachten van de natuur in optima forma. Mijn wangen gloeien. Van inspanning en geluk. Schaatsen in de mooiste natuur van Nederland, genieten met een grote G.

PS: In suikerland is de rust weergekeerd. Het gaat al een stuk beter. SP, HK en MdV bedankt voor de opbeurende woorden!

vrijdag 17 december 2010

Kl#teziekte

-Dag 28: extensieve bankhangtraining-
Waarschuwing: als u zin hebt in een vrolijk stukkie, hilarische avonturen of epische poëzie, moet u vandaag niet bij mij zijn. Zoek maar een ander blog; ik ben in slecht humeur.

Ik heb namelijk al 3 dagen niet getraind vanwege belabberde bloedsuikerwaardes. De suikers willen maar niet naar beneden, hoeveel insuline ik ook mijn lichaam injaag. Voor de kenners; de waardes liggen continue boven de 15, en vaak boven de 20. Bijbehorende symptomen zijn vermoeidheid, gebrek aan energie, minder kracht en verzuring. Niet echt handig voor een sporter.

Natuurlijk, ik heb dit vaker meegemaakt. Veel te vaak, wat ook de belangrijkste reden is om mijzelf aan dit tijdelijk topsportrooster te onderwerpen. Ik had het me 4 weken geleden nog zo voorgenomen; hoe slecht de suikers ook zijn, ik ga trainen. No matter what. Desnoods wat rustiger. Afgelopen woensdag, de eerste slechte dag, heb ik het nog geprobeerd. Met een motivatie lager dan de buitentemperatuur begon ik aan een krachttraining. Al na 4 squats zakte ik letterlijk door m'n benen. Even rust, en nog een keer proberen. Opdrukken dan maar. Achtien, negentien, grrrmmmpfff en ... plof. Normaal haal ik er met gemak 50. Ik heb de boel aan de kant gegooid, een biertje gepakt en ben op de bank geploft. Vooruit dan maar, na drie-en-een-halve week hard trainen even toegeven. Eén extra rustdagje moet kunnen. Gisteren ging het echter van kwaad tot erger, en vandaag spoot de verzuring zo'n beetje m'n oren uit. Is 3 daagjes niet trainen dan zo'n ramp? Normaalgesproken niet. Maar gezien mijn grote trainingsachterstand en duchtige doel kan ik me weinig speling in mij trainingsprogram veroorloven.

Diabetes, ach, je kunt er best mee leven. Het is geen kanker en geen aids, maar wel een stille sluipmoordenaar als je lichaam nergens naar luistert. En dus ben ik nu lamlendig, chagrijnig en een klein beetje verdrietig. Mag het even?

Morgen weer a brand new day en hopelijk een welwillend lichaam. Ik geef het natuurlijk nog niet op. En gelukkig kan ik mijn frustraties via dit medium bij u kwijt. Dank u wel!

dinsdag 14 december 2010

Tactiek van de anti-klimmer

-Dag 25: 1u45' extensief duur-
Mooi als een bijnaam zo ingeburgerd is dat niemand meer de echte naam weet. Ik heb het over de Knobbel, een onder wielrenners zeer geliefkoosde heuvel op de Veluwe. Op welke dag je er komt, wat voor weer het ook is, je ziet eigenlijk altijd wel fietsers op de Knobbel. Ik behoor echter niet tot de Knobbelfetisjisten. De beklimming vanaf de kant van de Dellen, die is nog OK. Vrij kort en steil, op de macht prima te doen. Maar de zijde vanuit ’t Harde, pfff, wat een klotepuist. Te lang om op de grote plaat te doen, en niet stijl genoeg voor een klein verzetje.

Helaas heb ik ontdekt dat de fietsvrienden van mijn nieuwe ploeg deze bult ook in het repertoire hebben zitten. Aan het einde van een weekend met veel trainingskilometers stevenden teamgenoten Niek (70 kilo), Paul (75kilo), Raymond (aantal kilo’s alleen op aanvraag) en ik (96 kilo) recht op die vermaledijde Knobbel af. En gezien Paul de beste renner van het viertal is, betekende dit een kansloze missie voor ondergetekende olifant. Ik wist dat Paul elke zichtbare verzwakking zou aangrijpen om de genadeklap uit te delen, dus moest een list verzinnen.


Op een paar kilometer voor de Knobbel schakelde ik sneaky flink wat tandjes terug. Terugschakelen tijdens de beklimming is immers een teken van zwakte. Daarna nestelde ik mij op kop van het groepje. Als ik er af zou moeten had ik zo in elk geval nog 2 man achter me om daar aan te pikken. Paul kwam naast me fietsen. Mooi. Als ik hem in toom wist te houden, zou de rest ook niet durven. De weg begon omhoog te lopen. Ik moest Paul afleiden. “Hé Paul, weet je nog toen…” Hij trapte er in. “Ja, haha, dat was gaaf….” We keuvelden over vroegere fietsavonturen en ik probeerde het gesprek vrolijk gaande te houden. Ondertussen hielden we een straf tempo aan, waarvan ik dacht dat ik dat net vol zou kunnen houden tot de top.

De Knobbel werd steiler en mijn benen begonnen zeer te doen. Ik maakte mijn zinnen wat korter, want een zin onderbreken om te hijgen zou opvallen en dodelijk zijn. Het gesprek stokte. Shit, wat nu? Ik pakte mijn bidon om er quasi-nonchalant wat aan te lurken. Inmiddels had ik het gevoel dat ik op een riskja zat met Solomon Burke en Terror Jaap als passagiers. Plotseling begon mijn hartslagmeter te piepen. Ik kwam boven de ingestelde hartfrequentiebovengrens. Paul keek minzaam opzij maar reageerde gelukkig niet. Nog 200meter, zou mijn sluwe truc slagen? Ik keek achterom of Raymond er nog aan hing. Hij was gelost, maar zijn plaats was ingenomen door een andere, onbekende wielrenner. “We hebben een plakker”, lispelde ik naar Paul. Het was er uit voor ik er bij nadacht. Ik had mijn eigen graf gegraven. Zonder enig moment van twijfel wipte Paul uit het zadel en draaide de gaskraan open. Vijf, zes trappen kon ik hem nog volgen, toen brak ik. De plakker kwam naast me fietsen en knoopte vrolijk een praatje aan. Het was een man van een jaar of 50, op een aftandse fiets en met 3 tanden in z’n mond.

Deze week werd bekend dat Skil-Shimano niet meedoet aan De Ster. Jammer, het leek me zo gezellig; samen met Kenny van Hummel de Lemelerberg omhoog.

vrijdag 10 december 2010

Gelukkig pech

-Dag 21: rustdag-
Gisteren reed ik lek. Da's pech. Of eigenlijk geluk. Want het onderscheid tussen geluk en pech kan soms akelig flinterdun zijn.

Situatieschets: rond het vriespunt, 2 uur duurtraining en voeten als ijsklompjes. Pech dus. Behalve als het op de terugweg is, op 200 meter van je huis. Dan is het puur geluk.

woensdag 8 december 2010

HBA1C 8.6

- Dag 19: 1u30' fartlek wielerbaan-
HBA1C 8.6. Pardon?! Een recent via Wikileaks uitgelekt ultrageheim staatsdocument? De molecuulformule die voortaan zorgt voor supersnel ijs op Thialf? De naam van de boef in de nieuwe serie van Bassie en Adriaan?

Nope. Het gaat hier om geglyceerd hemoglobine, het percentage glucose dat zich heeft gehecht aan het zuurstoftransporteiwit in de rode bloedcellen. Omdat de levensduur van rode bloedcellen zo'n 2 maanden is, geeft de HbA1c-waarde een goede indruk van de gemiddelde glucosewaarde over de laatste paar maanden. Oftewel; de meest beste graadmeter van hoe de suikervlag er bij hangt. De streefwaarde is 6.5 voor mensen met diabetes type 1, zoals ik.

Bent u er nog? Gister scoorde ik 8.6. Da's niet goed. Eigenlijk best slecht. Voor de gemiddelde diabeet met zulke waardes zouden de meeste artsen een plan als de mijne sterk afraden. De vorige keer was het echter 9.2. Bovendien, ik hou niet zo van gemiddeld.



 

maandag 6 december 2010

O-M-N-I-S-P-O-R-T

-Dag 17: 1 uur spinning-
Sinds een jaar of 2 staat er in Apeldoorn een schitterende wielerbaan. No shit, dit futuristische gevaarte is werkelijk een plaatje. Alleen de naam… Omnisport. Spreek het langzaam uit, laat de letters een voor een over je lippen rollen en proef de smaak: O-M-N-I-S-P-O-R-T. Getverdemme! Welke gemeentelijke kantoorklerk in een wezenloos grijs kostuum heeft hier zijn eureka-moment aan beleefd? Welke dorre ambtenaar op sandalen kwam er thuis en vertelde moeders-de-vrouw dat hij een fantastisch diplomatieke naam had bedacht voor een project van 70 mile?


Sport is emotie en beleving. Daar waar op het scherpst van de snede gestreden wordt, daar waar verdriet en eeuwige roem hand in hand gaan, daar hoort een naam bij met een ziel. Thialf, San Siro of Wimbledon, now we’re talking! Natuurlijk, die bijbehorende magische klank heeft zich pas in de loop der jaren ontwikkeld. Misschien betekent Colloseum in het Oud-Romeins ook wel zoiets als Omnisport. Er is echter een manier om het verkrijgen van enige faam te versnellen. Koppel de accommodatie aan de naam van een (liefst overleden) lokale held, et voila; dat klinkt al stukken beter.

Bij voetbalclub NAC hadden ze het Stadion aan de Beatrixstraat. Simpeler kan het niet, maar o zo mooi. In die tijden heette een wedstrijd in Breda nog een avondje NAC. Er verrees echter een nieuwe voetbaltempel in de stad; het Fujifilm-stadion. Waar de opponenten in het verleden met knikkende knieën de gammele houten barakken aan de Beatrixstraat uitkwamen, liepen ze nu vol zelfvertrouwen het fotorolletjesveld op. NAC degradeerde. Breda krabte zich achter de oren en bedacht: beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald. De accommodatie werd snel omgedoopt in het Rat Verleghstadion, vrij naar de plaatselijke clubicoon. Inmiddels is het avondje NAC weer als vanouds.

Almere kent dezelfde problematiek als Apeldoorn. Een vermaarde voetbalvereniging met de prachtige naam De Zwarte Schapen is omgedoopt in FC Omniworld. De bijbehorende tribunes heten –houdt u vast- het Mitsubishi Forklift-stadion. Apeldoorn gaat de komende jaren gebukt onder forse bezuinigingen. Gezien de hier al even bedenkelijke reputatie op het gebied van naamgeving als in Almere, vrees ik dat het voor de wielerbaan nog erger gaat worden dan het al is. De Remeha-HR-ketelswielerbaan, dat zal toch wel een tonnetje opbrengen voor de rap slinkende gemeentekas?

zaterdag 4 december 2010

Erben en de opblaaspop

-Dag 15: Extensief duur: 1u30'uur schaatsen en 1u45' ATB -
Ik moet het opbiechten; ik heb vandaag gezondigd. Ik heb geschaatst, en me daarmee niet gehouden aan het Heilige Schrift. Nee, ik bedoel niet het boek zoals dat ook bij u in de kast staat, maar de door mijn eigen herder samengestelde trainingbijbel. Want of de echte Here nou zo'n schaatsliefhebber is vraag ik mij af. Anders hadden we toch wel vaker een Elfstedentocht? En dan had Hij de Rode Zee toch niet voor Mozes geopend, maar er een perfect ijsvloertje ingelegd?

Hoe dan ook, ik moest vandaag 2,5uur fietsen, maar heb gekozen voor illegaal oppergenot op het ijs. Het was schitterend, de Jan Durkspolder toertocht in Earnewâld. Massaal trokken de liefhebbers van de smalle ijzers naar de eerste en voorlopig enige tocht van deze winter. Van een trotse papa Erben W met zijn fanatiek krabbelende kroost, tot oude mannetjes die met ijzel in hun baard, gekromde ruggen en korte prikslagjes de ferme zuidooster trotseerden. Een fraai traject door het natuurgebied De Alde Feanen, langs wuivend riet, geflankeerd door oude, roestige poldermolens. Knisperend gleed het gitzwarte ijs onder ons door. Formidabel mooi. Hierbij vergeleken is kunstijs toch als sex met een opblaaspop. Na een uur begon het te sneeuwen. De combinatie sneeuwbuien en harde wind gaf het geheel precies het gelukzaligmakende heroïsche tintje dat zo'n tocht helemaal af maakt. It koe minder.

Weer thuis keek vriendin Ineke op de twitter van Erben, om te kijken wat hij van de tocht had gevonden. “Nou, nou”, klonk het licht verbaasd vanuit de slaapkamer. Nieuwsgierig nam ik een kijkje: “Barre omstandigheden bij de toertocht in Friesland. Valpartijen, veel wind, sneeuw en koud #1963

Hmm… sorry Erben, je hebt te lang gesext op een opblaaspop.

donderdag 2 december 2010

No way back

-Dag 13: 2uur extensief duur ATB en 1u30' krachttraining-
Mocht ik nog twijfels hebben, na welgeteld 1 dag kan ik al niet meer onder mijn plannetje uit. Marijn heeft er namelijk iets over geschreven op haar site. U weet wel, Marijn de Vries, die op de kop af 2 jaar geleden als 30-jarige nobody is begonnen met wielrennen en inmiddels onder contract staat bij de internationale topploeg AA Drink. Het verhaal van deze careermove is fantastisch, en inspiratiebron voor ondergetekende, hoewel mijn doelen en ambities van heel ander niveau zijn.

Marijn koerste in 2010 voor Leontien.nl, en Godmother Tinus van deze ploeg ziet zichzelf als uithangbord voor vrouwensport. Als exponent gebruikt ze roze bloemetjes. Roze bloemetjes op het tenue, op de fiets, op de bidons.... waar niet eigenlijk.

Niks mis mee, maar als je naast een damesprof in vol roze ornaat fietst, val je natuurlijk een beetje in het niet. Daarom had ik afgelopen zomer tijdens een fietsdate met Marijn roze sokken aangedaan. Uit solidariteit. Of omdat ze bovenop in de kast lagen, zou ook kunnen. Anyway, de sokjes waren voor Marijn spraakmakend genoeg om er een verhaaltje aan te wijden. En dat heb ik geweten.

Een paar dagen na de bewuste training liep ik tijdens het Zwolse Stratenfestival door de stad. “Hé Bakker, heb je je mooie sokken aan?!” Heuh? Ik wierp een blik over mijn schouder, en keek recht in het grijnzende gezicht van een oud-collega van een vroeger bijbaantje. Niet echt een wielrenner naar ik dacht, en de 3 biertjes in zijn hand en beginnende spoiler onder zijn navel leken me daarvan de bevestiging. Dat bleek pas het begin. Ik kon die avond bijkans geen fatsoenlijk gesprek aanknopen zonder dat mijn roze sokjesvoorliefde ter sprake kwam.

Ergo; de blog van Marijn is hot. En nu dan haar bemoedigende stukkie over mij. -Slik- … nu moét ik wel. Heel goed! De kou maar in dan, trainen. Roze thermo overschoenen, kun je die ergens krijgen?