Onuitroeibaar diep geworteld is het in de wielerwereld. Smoesjes. Geen sport waar de excuuscultuur zo wijdverbreid is als onder wielrenners.'Virusje, slecht geslapen, geen tijd meer om te eten vanochtend, schakelproblemen, banden te zacht, gister ook al 4 uur gefietst, te veel gesext, voor het eerst zonder zijwieltjes'. Zomaar een bloemlezing uit het standaardrepertoire. Aan mij is dit soort geneuzel niet besteed. Ik ken maar één uitvlucht: slechte suikers. Zoals vandaag.
Gister vlogen de suikers op en neer, om voor het tandenpoetsen op 30.7 uit te komen. Da's hoog, extreem hoog. Dus diende ik mezelf 10 eenheden insuline toe en zette de wekker op half een 's nachts. Na een twee uurtjes zweten en draaien was ik nog klaarwakker toen de alarm afging. Bloed prikken: 33.0. Potverdepotver... hoe kan dat nou toch! Ik besloot een ouderwetse spuit te zetten. Uit chagrijnigheid had ik geen zin om m'n lenzen in te doen en joeg op goed geluk nog eens een flinke plens insuline het been in. Een lucky shot in het rechterbeen, gelukkig niet per ongeluk het middelste. Weer in bed, wroeten, wentelen en woelen tot 02 uur. Bloed prikken: 30.3. Huppakee, nog een spuit dan maar.
Terug in het nest. Even later moet ik plassen, want bij zulke hoge suikers lijkt mijn blaas wel een biertap tijdens carnaval. Nieuwe slaappoging. Ik dommel een beetje weg tot de horeca bij ons in de straat de deuren sluit en de dronkenmansgezelligheid zich onder ons slaapkamerraam voortzet. Maar weer plassen dan. En nu ik toch niet kan pitten, even teletekst kijken. Of wordt er in Australie nog getennist? Benesova tegen Pavlyuchenkova, altijd spannend. Wijntje er bij? Welja, alcohol is altijd bevordelijk voor de nachtrust.
Uiteindelijk weet ik nog een paar uurtjes te maffen. Dan is het ochtendgloren aangebroken en dat betekent tijd voor de wekelijkse ploegtraining. De suiker is gezakt naar 13, maar ik weet dat ik weinig in huis zal hebben vandaag. Afzeggen is echter geen optie, ik laat het mijn ziekte niet zomaar van me winnen. Tijdens de eerste intensieve blokjes voel ik het zuur al in de benen lopen. Ik probeer me een beetje te drukken, maar als ik niet veel later echt aan de bak moet, zit het melkzuur al snel tot in de kleine tenen. Ik moet lossen. Mijn ploeggenoten kijken verbaasd achterom. Xandrijn, lossen op een polderdijk tegen de wind?! Paul wil me terugbrengen naar de groep, maar ik gebaar dat hij door moet fietsen. Aujourd'hui est un jour sans.
Maar is het niet te makkelijk mijn diabetes de schuld van mijn puddingbenen te geven? Heb ik niet gewoon te weinig getraind, en breken die overgeslagen krachttrainingen me op? Of heb ik teveel rustige duurtrainingen gedaan? Ben ik niet slecht maar is de rest juist beter geworden? Twijfel is de sporter eigen. Zijn enige houvast zijn concrete prestaties. Hoe cliché ook; je bent zo goed als je laatste wedstrijd, en in mijn geval bij gebrek daar aan; je laatste training.
Mixed feelings, is de titel van dit schrijven. Want laat ik niet in mineur afsluiten. De training begon vanochtend zo fraai. Tijdens de voorbespreking vertelde iemand me over een diabeet die worstelt met haar ziekte en moed put uit dit blog. Geweldig, zoiets had ik nooit kunnen denken. En goed nieuws kwam er ook van ploegleider Kees. We krijgen 8 in plaats van 6 startplekken voor de Ster van Zwolle, in verband met de nieuwe, internationale status van de wedstrijd. En het echt lekkere nieuws is dat mijn deelname een flinke stap dichterbij gekomen is! Ik behoor tot de 6-mans voorselectie en moet nu vormbehoud tonen in de komende trainingswedstrijden. Hoera, het doel is in zicht! Wat zeur ik dan nog over een dagje vierkant trappen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten