Maar buurman, wat doet u nu?!

De benen worden geschoren, de ketting glimt en het kaderplaatje is gemonteerd: aanstaande zaterdag ontwaakt het vaderlandse wielercircuit uit haar winterslaap met de Ster van Zwolle. Mooi moment om een reserveblog uit januari 2011 alsnog te plaatsen. 


Op dinsdagavond bij de overburen:

"He-eenk! Kom es kijken! Die jongen van de overburen loopt in z'n blote bovenlijf door de kamer!"
"Ach laat 'm toch lekker Truus, of vind je mijn bierbuikje niet mooi meer?!"
"Maar hij heeft de muziek keihard aan en het raam wagenwijd open! Issie gek geworden, het vriest!"
"Hmmrbl... ik kom er al aan... hee... maar dat is toch die knaap die bij Randstad werkt? Die wielrenner? Nette kerel toch altijd?" 
"Toe Henk! Niet zo pal voor het raam staan! Buk nou toch achter de planten, straks ziet hij je!"
"Huh?! Wat doet hij nou? Gaat ie op een skippybal zitten? Zou hij last van aambeien hebben ofzo?
"En kiek nou dan, hij klimt er boven op en rolt de kamer door! Zou hij bij het circus zitten?"
"Hehehe... da's een goeie! Haal de koffie eens op Truus, dit is leuk!"
-sjok-sjok- "Koekje drbij Henk? Van die grote krakelingen van de markt, die vind je zo lekker!"
"Nee-neehee, kom snel terug! Nou zit die gozer op z'n knieën, brengt een soort Hitlergroet en doet tegelijk een pissende hond na, hahaha!!"
"Och heden... gaat dat wel goed daar Henk? Zul je niet even aanbellen?"
"Ikke? Nou ehhhh... dat weet ik niet hoor.... Hmmm, lekkere krakeling hoor Truus. Zet die schemerlamp eens wat zachter, kunnen we het beter zien."
"Hij zweet als een otter hè! Ohhh! Nu gaattie boven op de eettafel springen!"
"Verdomd ja! Die gast is echt gek geworden!"

Tsja, als fulltime werkende sporter moet je wel eens wat improviseren. Ik doe op dinsdagavond mijn kracht- en core stabilityoefeningen gewoon thuis, in de woonkamer. Tot groot genoegen van mijn overburen.

Oké... ik geef eerlijk toe: dat zijn niet Truus en Henk. Recht tegenover mijn woonkamer huist namelijk het COC. Juustem; het Cultuur- en OntspanningsCentrum... voor homofielen. En het lijkt wel alsof ze de laatste tijd opeens opvallend vaak op dinsdagavond vergaderen....

Koning van de Voorjaarscompetitie

Driewerf hoezee! Dankzij mijn 3e overwinning dit prille wielerseizoen ben ik door mijn ploeggenoten gekroond tot Koning van de Voorjaarscompetitie. Klinkt goed hè?! De echte wielrenners weten wel beter: de koningen van de voorjaars-, of zomeravondcompetitie worden niet met "Zijne Excellentie" aangesproken in het peloton. De Koning rijdt niet op een gouden fiets, heeft geen onderdanen die frisse bidons voor hem halen en mag het niet doen met de rondemiss. Onder de douche wordt er soms schamper gesproken over de Koning. Hij regeert namelijk alleen in wedstrijden die er weinig toe doen. Koersjes op de dinsdagavond, met een kilo zalm van de lokale visboer als hoofdprijs. De Koning is te groot voor het servet en te klein voor het tafellaken. Ook ik heb als nederige onderdaan wel spot gedreven over een vroegere vorst. Maar stiekem, heel diep in het hart wil elke wielrenner wel eens Koning zijn. Ook al is het van de Voorjaarscompetitie.

Zondag won ik in Doetinchem de finale-wedstrijd van de SIJC-Voorjaarscompetitie in de A-klasse. Al vrij snel ontstond er een kopgroep van 6 man, die na een half uur goed samenwerken het peloton dubbelde. Tijdens het afsprinten van het peloton besloten enkele renners vlak achter mij het asfalt eens van dichtbij te bestuderen. Samen met een andere attente koploper wist ik aan deze racefiets-domino te ontkomen. Ik vermoede dat ik na 4 weken zonder trainen te weinig power zou hebben voor mijn handelsmerk -een demarrage in de laatste 3 kilometer- en besloot op de sprint te gokken. Mijn metgezel dacht er blijkbaar net zo over. Pas op 200meter voor de streep ging ik van kop af aan en wist hem in een spannende spurt nipt te kloppen.


Is getekend,
Zijn Koninklijke Voorjaars Hoogheid,
X. Bakker

Op weg richting de kopgroep

En met die handjes....

.... de lucht in!

Zege Fortmond, dank aan Michel Warlich voor de foto.

Maar het allermooiste aan deze foto is natuurlijk die fantastische originele rondebel, links in de boom geschroefd.

Bizarre dubbelslag

Wat een absurd weekend! Zo heb je 2 weken geen pedaal meer rond gedraaid en sta je op het punt de fiets aan de wilgen te hangen, en zo heb je 2 dagen later een overwinning achter je naam staan. Wat zeg ik? Twee overwinningen!

Want vandaag was het weer raak. De overwinning van gister proefde zoet, en smaakte naar meer. En als ik de fietsdraad weer op wil pakken, laat ik daar dan ook direct werk van maken. Er stond een man of 60 aan de start vanochtend in Fortmond. Plaats van acte was een rondje van zo'n 4 kilometer, met weinig beschutting, een aardig windje en smalle wegen. Na wat schermutselingen en kopgroepjes waar ik zelf ook bij betrokken was, reed na ruim een half uur koers ploegmaat Raymond samen met een jongen van de IJsselstreek weg. Ze hielden een half uur knap stand, maar het was kansloos tegen een compact peloton met nog een uur koers voor de boeg. Met nog 3 kwartier te rijden viel de slag. Een groep van 6 pakte razendsnel 45 seconden. Ik zat er bij. Jammer genoeg moesten we met 3 man het kopwerk doen. Van de andere 3 kon er een niet, de ander was een B-klasser en mocht na een kwartiertje stoppen, en de 3e verzaker wilde niet. Een gelouterd elite-renner van De IJsselstreek weigerde kopwerk te doen, maar sprintte later wel mee voor de ereplaatsen. Slappe hap in een trainingswedstrijd. 

Onze voorsprong schommelde tussen de 45 seconden en minuut, maar we wisten het vol te houden. Op zo'n 3 kilometer voor het einde plaatste ik een demarrage die door niemand beantwoord kon worden. Al snel wist ik dat de mannen niet meer terug zouden komen. De laatste 2 kilometer spookte er van alles door mijn hoofd. Weer winnen! Dit kan eigenlijk helemaal niet!

En toch! Twee zeges in 2 dagen. Al zijn het trainingswedstrijden, het maakt me niet uit. Een betere motivatie om mijn fietsavontuur voort te zetten kon ik niet krijgen. Als die suikers zich nou toch eens fatsoenlijk zouden gedragen...

Uitslag A-klasse:
1. Xandrijn Bakker, Zwolle
2. Pieter Paul de Weerd, 't Harde
3. Michel Warlich, Heerde
4. J. Van Lochem, Aalten
5. Niels van Otterloo, Marle
10. Raymond Koch, Zwolle

Hoe bestaat het... overwinning!

Zaterdagochtend. Suiker: ok. Laat ik toch nog eens kijken of ik het nog bij kan houden tijdens de voorjaarscompetitie op FlevOnice. Als ik mijn kortstondige elite-carriere nog een vervolg wil geven, dan moet het nu wel gebeuren. Loat goan! Ik veegde de modder van de Ster van mijn fiets en meldde me aan de start. Zou het niet lukken, kon ik me altijd nog terug laten zakken naar de B-klasse. Maar het lukte. En hoe! De spiervezels jubelden. Hoezee, die ouwe suikerlijer gaat weer 's wat doen!

Bij de 2e tussensprint durfde ik me voor het eerst voorin te vertonen. Ik won de sprint. Met nog een half uur te gaan reed er 4 man weg. Sorry Adri Visser, ik bedoel natuurlijk 3 man en een hele sterke vrouw. Ik ging in de achtervolging, kreeg 2 man mee en wist het gat met de nodige moeite na 5 km dicht te rijden. De groep van 7 draaide een half uur goed door en we reden en groupe naar de eindsprint. Niemand waagde een ontsnapping. Ik ging de sprint van kop af aan, en... hoe bestaat het! De eerste keer op de fiets na 2 weken kommer en kwel, en meteen de overwinning! Natuurlijk, de beste elite-renners stonden ditmaal niet aan de start, but who cares... ik kan het nog!

Hier de uitslag.

Fiets aan de wilgen

Deelname aan de Ster van Zwolle was het einddoel van mijn plotselinge ingeving om 100 dagen te leven en trainen als topsporter. Ik stond er, tussen de grote mannen aan de start op het Grote Kerkplein. En in de voorafgaande trainingskoersen bleek zelfs dat ik iets meer kon dan alleen het peloton opvullen. Ik kon gewoon goed mee met de elite-jongens. Mission impossible accomplished. Tweede doel was het op peil brengen van mijn al jaren schommelende suikerwaardes door het uitvoeren van een Spartaans trainingsschema. Na wat horten en stoten in de eerste 2 maanden, begon het er in februari echt ergens op te lijken. Nog wel pieken en dalen, maar een lager gemiddelde en 15% minder insuline. Kortom, "Xandrijn spuit en koerst in 100 dagen naar de Ster", was een bijzonder geslaagd experiment.

Op de maandag na het Ster-weekend ging het direct faliekant mis. De suikerwaarden vlogen naar skyhigh en waren met geen spuit naar beneden te krijgen. Niet een paar dagen, maar 2 weken lang met een gemiddelde bloedsuikerpeil van 16.0 en dagelijkse pieken van ver boven de 20. Voor de leek: 6,5 is de streefwaarde. Dat lijkt niet alleen nergens op, maar daar word je simpelweg niet oud mee. Verklaring? Tsja, zeg het maar...

Symptomen van zulke hoge suikers voor een sporter: lamlendigheid, vernauwing van de aders (geen maximale spiercontractie mogelijk), verbranding van het eigen lichaam (bv vetten) ipv glucose uit de bloedbaan, en een fors verhoogd vochtverlies. En last but not least zeer snelle vorming van melkzuur en andere afvalstoffen. Het komt er dus op neer dat je 1. geen zin hebt om te trainen 2. als je gaat trainen ben je niet vooruit te branden en verzuur je razendsnel en 3. mogelijk breek je het lichaam meer af dan dat je iets opbouwt.

Dus heb ik na de Ster de fiets 2 weken niet aangeraakt. Langzamerhand kwam ik tot dezelfde conclusie die ik jaren eerder ook al eens getrokken heb: mijn lichaam is niet geschikt voor topsport. Het Ster-project was prachtig. Misschien moet dat maar een memorabele afsluiter worden van mijn carrière als wedstrijdsporter.

Tot zover dit zielige verhaal. Blèèrk.... ik hou helemaal niet van dit soort zelfmedelijden, maar het is zoals het is.

In de krant (2)

Keiharde wielerwetten en complete anarchie
door Jan Pieter Borgmeijer. maandag 28 februari 2011

De één wordt na nog geen half uur gesommeerd de koers te verlaten en rijdt, voortgestuwd door adrenaline, kilometers lang briesend achter de bezemwagen.

De ander vindt in de gevechten op leven en sportieve dood zijn natuurlijke habitat en knijpt pas in de remmen als de benen als natte vaatdoeken onder zijn lichaam bungelen. Voor de Hanzerenners en de meeste coureurs van De IJsselstreek was deze Ster van Zwolle hun eerste. Bijzondere avonturen uit het achterland van een wielerkoers.

"Kom ik naast die Duitser rijden, zegt-ie: 'Die sind ganz verrückt'." Heeft Xandrijn Bakker in ieder geval iets om lachend aan terug te denken. "Het was direct na de start een enorm gevecht om voorin te blijven. Er gebeurde veel, maar de jongens die hier rijden, kunnen wel sturen. Ze zeilen overal omheen, maar blijven toch op de fiets."

Zijn kennismaking met de klassieke seizoensopener was een korte. "Ik kreeg een derailleur in mijn voorwiel. Die was zwaar overleden", vertelt de 33-jarige debutant van de Hanzerenners. Het peloton was nog maar net Zwolle uit. "Ik moest wachten op een nieuw wiel en ging daarna in de achtervolging." Daarbij kreeg Bakker volgens de jury teveel steun van ploegleider Kees van Dorp. Er ging zonder aarzelen een streep door zijn naam. "Het was nog voor Wijhe, maar ik ben uit frustratie tot Lemelerveld achter de bezemwagen aan gereden."

De IJsselstreek had toen inmiddels ook de eerste renners verloren. Martijn Knevelbaard en Henri Mol halen Raalte niet. "Henri weet niet wat hem overkomt", ziet assistent-ploegleider Robert van Plateringen in de auto. "Hij ging alleen mee in de trainingsrondjes en rijdt nu ineens met de Raboploeg. Dat is toch leuk."

Dat vindt Mol zelf ook, zegt hij een frisse douche en een wijze les later. "In een criterium kun je rustig achterin hangen, dat hoef je hier dus niet te doen." Toch een mooie ervaring, zegt hij.

Ismaël Kip stopte vorig jaar met fietsen en zit nu achter het stuur van de IJsselstreek-auto. Hij loopt het lijstje met zijn renners langs. "Martijn van de Belt komt net over van de junioren, maar is een renner met potentie. Hij weet wat hij wil, is ook altijd op de trainingen. Hij rijdt hier ook wel, maar kan in de beloftencompetitie echt stappen gaan maken."

Als club uit de regio werd De IJsselstreek net als de Hanzerenners aan het internationale startveld toegevoegd. Het contrast is groot. Al bij de permanence achter het FC Zwolle-stadion. Terwijl de Rabobankploeg de bus voorrijdt en de vrachtwagen begint uit te laden, zoekt IJsselstreek-mechanieker Luki Brink in een hoekje naar een beschutte plek.
Van de acht Hanzerenners halen Bart Rijpma (67ste) en Leon van Leusen (96) de finish. De IJsselstreek heeft alleen Alex de Lange, op plaats 24. "Het was weer complete anarchie", zegt hij tevreden. Een omgeving waarin debutant Van de Belt, net negentien, zich heerlijk voelt. "Mijn eerste wedstrijd als belofte, ik heb het op me af laten komen. Het waaierrijden is het mooiste. Het gevecht om je te plaatsen. Het ging beter dan verwacht." Pas bij Hasselt gaat zijn kaarsje uit. "Jammer. Heel jammer dat ik hem niet heb uitgereden."
 
http://www.destentor.nl/sport/grootzwolle/article8236745.ece

Voordringen bij de start...